medium Vlamingen in de Wereld
publicatie Mei 2021
foto Louise D’Eer
ATELIERBEZOEK
Sofie Muller
Sober. Nooit somber.
Sofie Muller beitelt en schildert zich intuïtief een weg naar het internationale kunstfirmament. Haar sculpturen zijn beklijvend. Het zijn mentale portretten die raken van bij een eerste aanblik. De kinderfiguren of portetkopjes die ze uit albast kapt en vijlt laten dan ook weinigen onberoerd.
“De rode draad doorheen mijn werk is de zoektocht naar ‘la condition humaine’. Ik probeer diepmenselijke vraagstukken weer te geven en de ziel ervan bloot te leggen. Ik creëer mentale en universele portretten waarin mensen zich kunnen en mogen herkennen”, steekt de Gentse van wal. Sophie is een esthete pur sang. Ze spreekt vanuit schoonheid. Altijd. Ook als ze over weemoedige dingen praat. Haar beelden zijn gehavend en onthullen hun schoonheid enkel aan wie openstaat voor de pracht en esthetiek van de mentale littekens die het leven ons nalaat.
Diepmenselijk
Sofie Muller stamt uit een familie van antiquairs. Al vroeg raakte ze in de ban van de aquarellen van Marlène Dumas. Aan de Antwerpse Academie volgde ze schilderkunst en kreeg er les van onder meer Fred Bervoets. Hoewel ze vandaag opnieuw schildert, werd toch vooral het driedimensionale haar taal. Vanaf 2015 is albast het materiaal dat haar het meest bekoort. Met zachte hand grijpt ze erop in. Sindsdien beitelt, vijlt en raspt ze met steen. “Ik zoek naar het materiaal dat het meest aansluit bij het gevoel dat ik wil weergeven. Dat kan steen zijn, maar evenzeer iets anders. Het medium volgt het idee. “Ik heb een enorme voeling met de huid en het diepmenselijke. Van alle steensoorten is albast wellicht het medium dat door zijn transparantie en adering de menselijke huid het meest benadert.”