Libanese keuken

Negeer je de kogelgaten, dan ervaar je een bijzonder mooie mediterrane stad met straten vol warmbloedige mensen. Er is geen betere plaats om je clichés en vooroordelen over het Midden-Oosten naar de prullenmand te verwijzen als Beiroet. Gefeest en gedronken wordt in honderden cafés, restaurants en clubs. In de zomer loopt er 's nachts evenveel volk op straat dan overdag. Beiroet is een mengelmoes van culturen. Voor wie hiervan proeven wil, zijn Ashrafieh, Gemmayzeh en Mar Mikhael de juiste stadsdelen. Opgeknapt, maar niet snobistisch, ongepolijst, maar wel toegankelijk, bestaat Gemmayzeh uit diverse smalle straatjes en historische architectuur. Het is ook een gebied dat rijk is aan straatkunst. Als je van Gemmayzeh verder noordwaarts trekt kom je in Mar Mikhael, met veel bars en café’s waaruit je kunt kiezen. Geef extra kleur aan je verblijf en wandel op de befaamde gekleurde trappen of of af.

In Mar Mikhael kozen wij met Beit Tawlet een gastenverblijf boven het lunchrestaurant Tawlet. Het is geroemd om haar échte Libanese keuken, waarmee het beantwoordt aan het hoofddoel van deze reis, pure smaken ervaren, zoals tahin oftewel pasta van sesamzaad. Door de eeuwen heen drukten buitenlandse bezetters en vluchtelingen hun stempel op het culinaire landschap. Vandaag heeft de keuken twee gezichten, publiek en privé. Openbaar zijn het salades en koude mezze, gevolgd door warme mezze en tenslotte, als je haast vol zit, schotels met gegrild lamsvlees, köfte en pittige kip gedipt in knoflooksaus. De familierecepten variëren sterk. Door de eeuwen heen viel Beiroet ten prooi aan buitenlandse bezetters en ontving het vluchtelingen, die allen hun sporen achterlieten op het culinaire landschap. Invloeden uit Armenië, Syrië, Turkije en Iran smolten samen met de Franse smaken van het koloniale verleden.

Leven met bravoure

Libanon is niet te herleiden tot een bepaalde periode of groep. Allen droegen ze bij tot die subtiele smaakmélange van dit land. De diversiteit is een bron van rijkdom. Niet alleen in de keuken, zeker ook in de bouwstijlen. Maar de vooroorlogse glorieuze architectuur heeft geleden. (Tussen 1975 en 1990 was Libanon het toneel van een bittere burgeroorlog tussen diverse geloofsgemeenschappen en milities ) Hier en daar ontwaar je nog steeds art-decopanden met bijzondere trappenhuizen, grote binnenplaatsen en kleurrijke tegels maar ook steeds meer glas en staal. Het lawaai op straat komt niet meer van de straatslijpers en luidruchtige kooplui, wel van betonboren en cementmolens.

Legendarisch zijn de verhalen over Beiroeti, die tien keer, na evenveel bombardementen, hun huis herbouwden. Die vijf keer wegvluchtten, toch terugkeerden en met een steeds nabije dood leerden leven. Libanezen zijn overlevers. Ze leven met bravoure. Vrije dagen hebben ze amper, wel passie en vrijheid in het hoofd. We nemen niet enkel veel za’atar mee huiswaarts, maar ook de Libanese openheid en gastvrijheid. De stad geeft en zuigt energie, door de warmte, de drukte en de indrukken. Voor wie de middelen heeft, is het bovenal een mediterrane fiësta, waar mooie jonge mensen elkaar vinden elkaar tijdens rooftop parties. We drinken arak en dansen de nacht in, maar hopen dat het snel weer ochtend wordt met opnieuw een heerlijk ontbijt met Levantijns brood manakish en labneh.